ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXZ
K. Nieoficjalne oznaczenie pierwszej serii manualnych obiektywów Pentaxa z bagnetem
K. Wszystkie informacje pomiędzy obiektywem, a korpusem (w tym ustawiona pierścieniem wartość przysłony) przekazywane są mechanicznie. Użyteczność tych obiektywów w nowych korpusach Pentaxa z "okrojonym" bagnetem KAF lub KAF2 może być ograniczona – niektóre korpusy (zwłaszcza analogowe) nie wykonają zdjęcia, bądź będzie ono niedoświetlone. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
K. Symbol pierwszej wersji bagnetu Pentaxa z 1975 roku, wprowadzonej wraz z lustrzankami K2, KX, oraz KM. Dwie dźwignie zapewniają mechaniczne przekazywanie informacji o ustawionym pierścieniem otworze przysłony oraz jej przymknięcie do wartości roboczej podczas wykonywania zdjęcia. z tej drugiej możliwości nie kożystają obiektywy serii
K i
M wyposażone w manualną przysłonę (w nich pierścień jest na stałe sprzężony z przysłoną) oraz obiektywy lustrzane. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KA. Modyfikacja bagnetu
K Pentaxa z 1983 roku, umożliwiająca korpusom serii A oraz P pracę w trybie priorytetu czasu ekspozycji oraz pełnej automatyki, wprowadzono sześć styków elektrycznych (w innym położeniu, niż w bagnecie KF!), przekazujących pomiędzy obiektywem i korpusem informacje o minimalnej (w zakresie od f/1.2 do f/8) oraz maksymalnej (f/16, f/22, f/32 lub f/45) wartości przysłony dla danego obiektywu oraz sygnalizujące ustawienie pierścienia przysłony w pozycji A. Ponadto od tej pory ruch dźwigni domykającej przysłonę jest proporcjonalny do ustawianego otworu względnego – pozwala to na sterowanie otworem przysłony przez aparat. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KAF. Odmiana bagnetu
K Pentaxa z 1987 roku. Jest to efekt drugiej, udanej próby wprowadzania systemu AF. Tym razem napęd autofokusa wbudowany został w korpus, i jest przenoszony do obiektywu mechanicznym sprzęgiem znajdującym się na bagnecie. Pojawił się również siódmy styk elektryczny, przenoszący dodatkowe informacje z obiektywu: ogniskową, odległość fotografowania, wartość przysłony oraz rozmiary obiektywu. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
KAF2. Najbardziej rozbudowana odmian bagnetu
K Pentaxa wprowadzona w 1991 roku. Pojawienie się tej wersji bagnetu związane było z wprowadzeniem lustrzanek serii Z (w USA PZ) i obiektywów wyposażonych w funkcję
Power Zoom (wczesne modele serii
FA). Zasilanie silnika odpowiadającego za zmianę ogniskowej wymagało wprowadzenia dwóch dodatkowych styków elektrycznych. Poszerzony został także zakres danych, które obiektyw może przekazywać do korpusu o charakterystykę MTF (również obiektywy bez funkcji Power Zoom). Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Karzełek. Studyjna lampa do oddolnego oświetlania fotografowanego modela (przedmiotu). Zwykle wyposażona w reflektor paraboliczny, umieszczana jest na niskim statywie (15-20 cm).
Kelvina skala. Skala temperatury przyjmująca za punkt zerowy temperaturę zera bezwzględnego (-217,15 ºC). W fotografii barwnej stosowana do określenia temperatury barwowej światła.
KF. Bagnet Pentaxa z 1981, będący efektem pierwsze i dość nieudanej próby wprowadzenia autofokusa do lustrzanek Pentaxa. Aby zapewnić komunikację pomiędzy korpusem a obiektywem, dodano pięć kontaktów elektrycznych. Napęd AF wbudowany był w obiektyw, razem z (niestety) jego zasilaniem w postaci czterech baterii AAA, co razem dało dość nieporęczną konstrukcję, czyli jedyny obiektyw z tym bagnetem: SMC Pentax-AF 35-70/2.8. Powstał również tylko jeden korpus z bagnetem KF. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
Koma. Jedna z pozaosiowych wad soczewek i ich układów. Polega na tym, że promienie pochodzące z punktu leżącego poza osią optyczną nie są ogniskowane w jednym miejscu, ale tworzą obraz mający obraz przecinka – stąd też nazwa tej aberracji. Likwidują ją układy aplanatu i anastygmatu.
Krążek rozproszenia. Obraz w kształcie kolistej plamki świetlnej, będący odwzorowaniem przez obiektyw (np. na matrycy) punktu świecącego. Plamka taka powstaje w sytuacji, gdy obraz punktu rzutowany jest przez układ optyczny na płaszczyznę inną, niż płaszczyzna materiału światłoczułego. Im mniejszy jest więc krążek rozproszenia, tym bardziej ostry jest obraz przedmiotu na zdjęciu. Oko ludzkie akceptuje ostrość, jeśli średnica plamki wynosi nie więcej niż 1/3000 część ogniskowej obiektywu – przy takiej wielkości bowiem krążek przedstawia się naszemu oku jako punkt. Wielkość plamki zależy od średnicy otworu przysłony, gdyż im mniejszy będzie otwór względny obiektywu, tym mniejsza będzie średnica krążka rozproszenia.
Kron. Rodzaj potasowego szkła optycznego o niewielkich współczynnikach załamania i dyspersji (rozproszenia). Służy to wyrobu soczewek, a w parze z elementami wytwarzanymi ze szkła typu flint tworzy układ achromatu, częściowo likwidującego aberrację chromatyczną.
Krotność filtru. Współczynnik wydłużenia czasu ekspozycji przy stosowaniu
filtrów. Liczba ta określa, ile razy należy wydłużyć czas naświetlania by skompensować pochłaniające światło działanie filtra i otrzymać prawidłową ekspozycję. Zamiast wydłużania czasu naświetlania można w odpowiednim stopniu zwiększyć otwór przysłony, np. w wypadku filtra o krotności 2x przysłonę należy otworzyć o jeden stopień. Zobacz też artykuł:
Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych
Strona główna
