L. (Luxury) Oznaczenie obiektywów Canona wysokiej klasy. Nie definiuje ono wymogów, jakie musi spełnić obiektyw, by się do niej zaliczyć, jednak szkła sygnowane literą L są zwykle bardzo solidnej konstrukcji i uszczelnione, zastosowano w nich pierścieniowy napęd USM oraz elementy ze szkła niskodyspersyjnego lub fluorytowe. Cechują się bardzo starannym wyczernieniem wnętrza, co pozwala uniknąć odblasków, a w efekcie flary i blików. Zobacz także artykuł: Oznaczenia obiektywów Canona dla systemu EOS

Lamelka. Ruchoma, cienka metalowa blaszka wchodząca w skład migawki szczelinowej, przysłony irysowej bądź sektorowej migawki centralnej.

Lampa błyskowa. Urządzenie służące do oświetlenia fotografowanej sceny krótkotrwałym błyskiem światła. Dawniej w lampach błyskowych stosowano różne źródła światła, dziś są to wyłącznie sterowane elektronicznie lampy wyładowcze, zwane popularnie fleszami. W najprostszej postaci nie mają możliwości regulowania siły błysku (a w zasadzie czasu jego trwania), a ekspozycje należy ustalić regulując czas naświetlania i otwór przysłony. W bardziej zaawansowanych urządzeniach (w tym również w lampach studyjnych) czas trwania błysku można manualnie regulować w dużym zakresie. Najbardziej zaawansowane lampy błyskowe (tzw. dedykowane) współpracują z układem pomiaru ekspozycji wbudowanym w aparat, i automatycznie dobierają siłę błysku do warunków oświetleniowych.

Lampa halogenowa. Żarówka, w której do wnętrza kwarcowej bańki wprowadzono halogen, najczęściej związki jodu. Wiążą one pary wolframu wydzielające się z żarnika w trakcie pracy i osadzające się na ściankach bańki. Pod wpływem wysokiej temperatury związek ten rozpada się ponownie na jad i wolfram, który osadza się na włóknie żarnika. Proces ten zwany jest halogenowym cyklem regeneracyjnym. Cykl regeneracyjny pozwala podnieść temperaturę żarnika do ok. 3200K, dzięki czemu żarówki halogenowe maja dobrą wydajność świetlną i korzystniejszą temperaturę barwową emitowanego światła. Przez podniesienie temperatury żarnika można poprawić charakterystykę barwną lampy halogenowej, jednak znacznie obniża to jej trwałość.

Lampa studyjna. Lampa oświetleniowa przeznaczona do stosowania w warunkach studyjnych (atelier), zwykle jest to lampa błyskowa, rzadziej halogenowa lub jarzeniowa. Zazwyczaj ma ona budowę modułową: do mocowanej na statywie głowicy oświetleniowej mocuje się najróżniejsze akcesoria, modulujące emitowane przez lampę światło: rozpraszacze (softbox), parasolki, czasze, wrota czy strumienice.

LD. (Low Dispersion) Tym symbolem Tamron oznacza optykę, w której zastosowano soczewki ze szkła o bardzo niskiej dyspersji. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.

LD-Hybrid. (Tamron) Oznaczenie hybrydowych, szklano-plastikowych soczewek asferycznych, w których szklana baza wykonana jest ze szkła tylu LD. Zobacz też artykuł Oznaczenia obiektywów Tamron.

Liczba przewodnia (szacunkowa). Miara – wyrażana w metrach lub stopach – określająca relatywną siłę błysku (maksymalną wydajność świetlną) lampy błyskowej, podawana zazwyczaj w odniesieniu do czułości 100 ISO. Liczba ta służy do wyznaczania wartości przysłony lub porównywania siły błysku dwóch lamp. Określa maksymalny zasięg światła lampy błyskowej, dla którego możemy uzyskać prawidłową ekspozycję przy przysłonie f:1 i określonej czułości. Fotografując z mniejszej odległości, musimy odpowiednio zmniejszyć otwór przysłony (zwiększyć jej wartość). Właściwą wartość przysłony otrzymujemy dzieląc liczbę przewodnią przez odległość od fotografowanego obiektu.

Lustra pentagonalne. Zestaw luster znajdujących się w układzie celowniczym aparatu (lustrzanki) dający taki sam układ powierzchni odbijających, jak w wypadku pryzmatu pentagonalnego. Układ taki jest prostszy w produkcji od pryzmatu, a zatem tańszy, dlatego powszechnie stosuje się go w lustrzankach amatorskich. Jego wadą są strata jasności obrazu wynikająca z większej niż wypadku pryzmatu liczby przejść szkło/powietrze.

Lustro celownicze. Lustro wchodzące w skład układu celowniczego lustrzanki. Umieszczone jest przed materiałem światłoczułym (matrycą) pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Lustro może być umieszczone w torze optycznym obiektywu zdjęciowego, wówczas jest to lustrzanka jednoobiektywowa, lub za osobnym obiektywem celowniczym, w takim wypadku mamy do czynienia z lustrzanką dwuobiektywową. W lustrzance jednoobiektywowej lustro jest uchylne, i zostaje schowane na czas wykonywania zdjęcia.

Lustrzanka. Aparat fotograficzny, w którym do celowania, kadrowania oraz do manualnego ustawiania ostrości wykorzystywane jest lustro celownicze, ustawione pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Kieruje ono obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Można na niej widziany przez aparat obraz obserwować bądź bezpośrednio (wówczas jest on odwrócony), bądź za pośrednictwem celownika (np. pryzmatu pentagonalnego z okularem). Pierwszy aparat z lustrem skonstruował anglik T. Sutton już w 1861 roku, przy czym był to oczywiście aparat dużego formatu, w niczym nie przypominający dzisiejszych lustrzanek. Jednoobiektywowe lustrzanki małoobrazkowe pojawiły się dopiero przed II Wojną Światową, w 1936 roku (Ihagee Kine-Exakta). Chociaż Zeiss rozpoczął prace nad lustrzanką z pryzmatem pentagonalnym już w 1937 roku, pierwszym produkowanym aparatem tego typu był Contax S z 1949 roku. W połowie XX wieku ogromną popularnością cieszyły się lustrzanki dwuobiektywowe, gdzie układ celowniczy z lustrem i matówką wyposażony był w osobny obiektyw celowniczy.

Lustrzanka cyfrowa. Aparat fotograficzny o konstrukcji lustrzanej, w którym zamiast błony światłoczułej zastosowano półprzewodnikowy sensor (matrycę), przetwarzający światło na ładunki elektryczne. Tak uzyskana informacja jest następnie obrabiana przez odpowiedni układ elektroniczny (procesor aparatu) i zapisywana w postaci rastrowego pliku graficznego na karcie pamięci (lub, rzadziej, przesyłana bezpośrednio do komputera osobistego złączem USB, FireWire, SCSI bądź drogą radiową). Ze względu na wysokie koszty wytwarzania sensorów o dużej powierzchni, większość cyfrowych lustrzanek wyposażona jest w przetworniki o rozmiarach mniejszych, niż ich odpowiedniki w postaci błony światłoczułej. Powoduje to zjawisko pozornego wydłużenia ogniskowej zastosowanego obiektywu – zwykle 1,5-1,6x.

Lustrzanka dwuobiektywowa. Aparat fotograficzny o dwóch obiektywach sprzężonych pierścieniami ustawiania ostrości, z których górny (celowniczy) kieruje obraz na matówkę poprzez ustawione pod kątem 45 stopni lustro. Dolny obiektyw (zdjęciowy) kieruje obraz na materiał światłoczuły. Aparaty takie obecnie nie są produkowane, jednak w połowie XX wieku zdobyły ogromną popularność.

Lustrzanka jednoobiektywowa. Aparat fotograficzny, w którym za obiektywem znajduje się ruchome lustro. W trakcie celowania i kadrowania umieszczone jest ono pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. W starszych lustrzankach obraz ten obserwowało się bezpośrednio na matówce lub za pośrednictwem lupy celowniczej, dziś w ogromnej większości modeli służy do tego celu celownik optyczny z okularem i pryzmatem pentagonalnym. Lustrzanki jednoobiektywowe mają z reguły wymienne obiektywy (chociaż były produkowane również modele z niewymienną optyką). Jest to najdoskonalsza ze znanych konstrukcji aparatów przenośnych, gdyż umożliwia precyzyjne kadrowanie oraz pomiar ekspozycji i ustawiane ostrości z uwzględnieniem właściwości obiektywu zdjęciowego. Dziś coraz większą popularność zyskują jednoobiektywowe lustrzanki cyfrowe, w których błona światłoczuła zastąpiona została elektronicznym sensorem (matrycą światłoczułą).

LZW. (Lempel-Ziv-Welch) Algorytm bezstratnej kompresji słownikowej. Stosowany jest do kompresji zdjęć zapisywanych w postaci plików komputerowych w formatach takich jak GIF i TIFF. Opracowany w 1984 przez Terry’ego Welcha, przez długi czas chroniony był patentami firm Compuserve oraz IBM, co dało impuls do opracowania nowego formatu zapisu grafiki rastrowej – PNG.