Obiektyw długoogniskowy. Obiektyw o kącie widzenia wyraźnie węższym niż kąt widzenia ludzkiego wzroku, a więc mniejszym niż 40º. Ogniskowa takiego obiektywu jest przynajmniej o 40% dłuższa od przekątnej kadru (błony lub matrycy). Szczególnymi odmianami obiektywów długoogniskowych są teleobiektywy oraz obiektywy zwierciadlane (lustrzane).

Obiektyw portretowy. Określenie jasnych stałoogniskowych obiektywów o ogniskowej nieco dłuższej niż standardowa. Często są to obiektywy o nieskorygowanej aberracji sferycznej, dzięki czemu dają charakterystyczny, miękki obraz (nazywa je się też miękkorysującymi). Ich najbardziej zaawansowaną odmianą są obiektywy z regulowaną korekcją aberracji sferycznej, takie jak AF DC-Nikkor 105mm F/2D, w których można regulować stopień rozmycia obrazu.

Obiektyw portretowy Petzvala. Konstrukacja optyczna znana pod nazwą obiektyw portretowy to układ opracowany w 1840 roku przez J.M. Petzvala – najjaśniejszy na owe czasy obiektyw o otworze względnym 1:3.5.

Obiektyw standardowy. Obiektyw, którego kąt widzenia zbliżony jest do kąta widzenia ludzkiego wzroku, czyli 40-60º. Taki kąt widzenia daje ogniskowa zbliżona do przekątnej kadru (błony światłoczułej lub matrycy).

Obiektyw symetryczny. Konstrukcja optyczna składająca się z dwóch jednakowych członów z przysłoną umieszczoną pomiędzy nimi.

Obiektyw szerokokątny. Obiektyw o kącie widzenia ponad 60º. W związku z szerszym niż właściwy dla ludzkiego wzroku kątem widzenia, na zdjęciach wykonanych obiektywami szerokokątnymi widoczne są zniekształcenia perspektywy, przy czym charakter tych zniekształceń zależny jest od konstrukcji optycznej obiektywu.

Obiektyw zmiennoogniskowy. (inaczej zoom, transfokator) Obiektyw pozwalający na płynną zmianę ogniskowej w określonych granicach. Pierwszym takim obiektywem produkowanym seryjnie był Zoomar 36-82/2.8 Voigtländera. Pierwotnie obiektywy takie miały maksymalny otwór względny niezależny od ogniskowej, nie traciły również wraz z jej zmianą ustawienia ostrości.

Odbłyśnik. Zobacz: Ekran odblaskowy.

Odległość hiperfokalna. Najmniejsza odległość fotografowanego obiektu od aparatu, przy której obiektyw (przy danym otworze przysłony) ustawiony na nieskończoność, ostro odwzorowuje ów obiekt. Nastawienie ostrości na przedmiot znajdujący się w odległości hiperfokalnej spowoduje uzyskanie głębi ostrości rozciągającej się od połowy odległości hiperfokalnej do nieskończoności – jest to największy możliwy do uzyskania zakres głębi ostrości dla danej kombinacji ogniskowa-przysłona. Przeczytaj artykuł: Wyznaczanie odległości hiperfokalnej.

Ogniskowa. Odległość pomiędzy ogniskiem układu optycznego a jego punktem głównym. W wypadku pojedynczej soczewki skupiającej będzie to odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupione zostaną promienie światła biegnące równolegle do osi optycznej (a więc z abstrakcyjnego punktu nieskończenie odległego). W wypadku tzw. soczewek grubych oraz układów wielosoczewkowych ogniskową mierzymy od tzw. punktów głównych.
Jeśli w ogniskowej umieścimy płaszczyznę prostopadłą do osi soczewki, otrzymamy na niej odwrócony obraz obiektów znajdujących się w nieskończoności (np. Słońca lub gwiazd).
Gdy mamy do czynienia z układem wielosoczewkowym (np. obiektywem), rozróżniamy ogniskową przedmiotową (od strony fotografowanego przedmiotu) oraz obrazową (od strony płaszczyzny obrazowej). Przeczytaj artykuł: Ogniskowa, czyli jak aparat widzi nieskończoność.

OS. (Optical Stabilizer) System optycznej stabilizacji obrazu stosowany w obiektywach Sigmy. Zobacz również artykuł: Oznaczenia obiektywów Sigma.

Osłona przeciwsłoneczna. Nakładana na obiektyw osłona w kształcie stożkowej tulei lub „tulipana”, o matowoczarnych ściankach wewnętrznych (niekiedy z naniesioną wewnątrz zamszową wykładziną). Ma za zadanie odcięcie bocznych promieni światła pochodzących spoza kadru. Chociaż nie biorą one udziału w tworzeniu użytecznego obrazu, ulegając wielokrotnym odbiciom wewnątrz obiektywu powodują one spadek kontrastu oraz takie defekty obrazu jak flara i bliki. Kształt i kąt rozwarcia osłony powinny być dostosowane do kąta widzenia stosowanego obiektywu. Osłony typu tulipanowego można stosować z obiektywami, w których przednia część obiektywu nie obraca się podczas ogniskowania. W wypadku tańszych obiektywów, z obracającą się przednią soczewką, można stosować wyłącznie osłony stożkowe.

Otwór względny obiektywu. Stosunek źrenicy wejściowej obiektywu do jego ogniskowej. Wyznacza w sposób niezależny od fizycznej średnicy otworu przysłony ilość światła wpadającego przez obiektyw. Obok ogniskowej jest to najważniejszy parametr opisujący własności obiektywu. Zobacz również artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?