Rena Mirecka urodziła się w roku 1934 we Francji. Jest absolwentką wydziału aktorskiego PWST w Krakowie (1957). Wychowanica Haliny Gallowej. Od 1959 roku występowała w Teatrze 13 Rzędów i Teatrze Laboratorium Jerzego Grotowskiego w Opolu, a następnie we Wrocławiu aż do rozwiązania Teatru w roku 1984, stając się jego ikoną, filarem i najważniejszą przedstawicielką. Do jej sukcesów zaliczyć należy wyraziste kreacje stworzone m.in. w Dziadach (1961), Kordianie (1962), Akropolis według Wyspiańskiego (1962), Księciu Niezłomnym (1965), legendarnej Apocalypsis cum figuris (1969; na zmianę z Elizabeth Albahaką). Mirecka pełniła także obowiązki asystentki reżysera, była mistrzynią i nauczycielką plastyki ruchu, brała udział w wielu warsztatach i projektach odnoszących się na różne sposoby do rzemiosła aktorskiego i do sztuki scenicznej. W 1990 roku zamieszkała na Sardynii gdzie wraz z grupą przyjaciół założyła International Centre of Work Prema Sãyi. Na podstawie doświadczeń z Teatru Laboratorium prowadzi warsztaty parateatralne i spotkania. Współpracuje z Instytutem Jerzego Grotowskiego. W 2006 roku otrzymała nagrodę Golden Graal.

''Rena Mirecka – Teatr Człowieczy'', fot. Maciej Stawiński

Jak pisze Marek Śnieciński o fotografiach artysty: (...) Tworzone przez niego obrazy nie są zatem typowymi portretami aktorki zrealizowanymi w trakcie jej profesjonalnych działań, choć – patrząc na nie z innej perspektywy – całość realizacji wrocławskiego fotografa przynosi nam pewien szczególny "portret" postawy artystycznej i życiowej Reny Mireckiej. Nie ma tu portretowego pozowania, wystawiania się na pokaz. Fotografie te są z jednej strony rzetelnym dokumentem pewnych rozgrywających się wydarzeń, z drugiej zaś strony są zapisem reagowania fotografa na swoisty rytm dokonujących się w jego obecności (i z jego udziałem) parateatralnych rytuałów. Stawiński jest uczestnikiem, jest w środku, a równocześnie nie chce, by jego obecność zmieniała i naznaczała to, co się dzieje. Otoczony przez ludzi, zanurzony we wszystko, co się rozgrywa, nie narzuca się ze swoją obecnością. Jest przezroczysty. W jego fotografiach manifestuje się to specyficznym półdystansem.

''Rena Mirecka – Teatr Człowieczy'', fot. Maciej Stawiński

Maciej Stawiński – urodzony w 1953 r. w Białymstoku. W latach 1974-1981 kształcił swoją wrażliwość twórczą pod kierunkiem Jerzego Grotowskiego, Reny Mireckiej i Ryszarda Cieślaka, a umiejętności zawodowe pod okiem wybitnych operatorów i znanych reżyserów filmowych jako dźwiękowiec (do 1980) i fotosista na planie filmowym (1980-1989). Od 1988 jest członkiem ZPAF. W roku 1993 założył agencję fotograficzną Media Foto, zajmującą się fotografią dokumentalną i użytkową. W roku 1998 uzyskał kwalifikacje dydaktyczne. Twórczość w dziedzinie fotografii od 1979, działalność dydaktyczna od 1996 w SLSP ALA, PPSF PHO-BOS (od 1998). Od 2004 prowadzi autorską pracownię w ASPP ABRYS we Wrocławiu. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

''Rena Mirecka – Teatr Człowieczy'', fot. Maciej Stawiński

Tak pisze artysta o swoich fotografiach, powstałych w latach 1980-2010: Cykl prac "Rena Mirecka – Teatr Człowieczy" prezentuje wybrane fragmenty dokumentu fotograficznego, w którym staram się badać proces twórczości i twórczej osobowości artystki poprzez spójny portret w działaniu, od czasów teatralnych, poprzez okres parateatru, aż do najnowszych poszukiwań, wykraczających poza teatr.

''Rena Mirecka – Teatr Człowieczy'', fot. Maciej Stawiński

Miasto: Wrocław
Lokalizacja: Dolnośląskie Centrum Fotografii
Ulica: pl. bpa Nankiera 8
Termin: 07.10.2011 – 28.10.2011
Adres WWW: www.okis.pl
Wernisaż: 7 października, godz. 18:001

Zobacz także:
Rajd Dolnośląski - warsztaty fotograficzne w wydaniu Akademii Nikona
TEST: Olympus PEN E-P3 - alternatywa dla lustrzanki
Sony Alpha SLT-A77: pierwsze wrażenia i zdjęcia testowe
Sony Alpha NEX-5N: pierwsze wrażenia i zdjęcia testowe
Test amatorskich lustrzanek Nikona, cz. IV: Który model jest najlepszy dla Ciebie?
Test amatorskich lustrzanek Nikona, cz. III: Nikon D7000 – ma wszystko, co trzeba
Test amatorskich lustrzanek Nikona, cz. II: Nikon D5100 – można poszaleć
Test amatorskich lustrzanek Nikona, cz. I: D3100 – po prostu rób zdjęcia
Wiem, co kupuję: monitor dla fotografa
TEST: AF-S NIKKOR 50 mm f/1.8G - nowe wcielenie klasyka