Gdy w końcu po ponad dwóch dniach podróży, wliczając w to trzy przesiadki samolotem, zmęczeni z niedospania i kilkugodzinną różnicą czasu docieramy do miasteczka El Chalten, nasza radość nie zna granic. Dookoła rozpościera się niesamowita panorama z królującym po środku Fitz Royem – symbolem Południowej Argentyny, obiektem westchnień wszystkich podróżników.

Pierwszy wschód słońca
Na pierwszy wschód wybieramy tajemniczo brzmiące wzniesienie Mirador de los Condores. Docieramy tam, gdy jest ciemno. Mamy szczęście, jest praktycznie bezchmurnie, a nad panoramą gór unoszą się jedynie pojedyncze chmurki.
Krajobrazy fotografuję od wielu lat zarówno w Polsce jak i na dalekiej północy od Szkocji po Norwegię i Spitsbergen. To co się jednak wydarzyło tuż po wschodzie przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Kolor skał był niesamowicie czerwony. Nigdy nie widziałem aż tak intensywnych barw w takim zestawieniu. Patagonia słynie z potężnych wiatrów, które praktycznie nie przestają nigdy wiać. Wpływa to na wyjątkową przeźroczystość powietrza, a co za tym idzie na nasycenie kolorów.

Zdjęcie zostało wykonane aparatem Canon EOS 5D Mark II z obiektywem EF 24–105/4 L. Fot. Adam Ławnik

Pośród szczytów
Cerro Torre uchodzi za jeden z trudniejszych szczytów do zdobycia na świecie. Pomimo swojej niewielkiej – w porównaniu do himalajskich ośmiotysięczników – wysokości, zmienna patagońska pogoda często uniemożliwia jego zdobycie.
Smukła wieża Cerro Torre jest, obok szczytu Fitz Roy, swoistą ikoną Patagonii. Nie mogło jej zatem zabraknąć i na moich zdjęciach. Po kilku godzinach trekkingu i spędzeniu dwóch nocy pod namiotem kolejny wschód słońca okazał się niezapomnianym przeżyciem. Poranne, różowe promienie słońca intensywnie podświetliły otaczające mnie granie. Pływające po jeziorze kawałki lodu z pobliskiego lodowca oraz odbicie gorejących szczytów w tafli wody pozwoliły stworzyć zamkniętą kompozycję.

Zdjęcie zostało wykonane średnioformatowym aparatem Mamiya 6MF na slajdzie Fuji Velvia 50. Fot. Łukasz Kuczkowski

W krainie bonsai
Patagonia to przede wszystkim otwarte tereny bez zarośli, porośnięte jedynie trawą i niewielkimi krzakami. Lasy utrzymują się jedynie w górach, które chronią je przed porywistym wiatrem. Im bardziej oddalamy się od stromych masywów, drzewa karłowacieją i przyjmują przedziwne kształty. Chodząc pomiędzy nimi na myśl przychodzą wymyślne uprawy w sztuce bonsai, wszystko jednak jest naturalne – bez doniczek.
Tego dnia niebo zaniosło się chmurami, a co jakiś czas padał deszcz. Cała okolica przybrała już jesienne barwy, a deszczowa aura pozytywnie wpłynęła na intensywność kolorów.

Zdjęcie zostało wykonane aparatem Canon EOS 5D Mark II z obiektywem EF 100–400/4.5–5.6 L. Fot. Adam Ławnik

Duchy gór
W Patagonii prawie nigdy nie przestaje wiać. Szczególnie w górach, gdzie wiatr potrafi rozpędzić się do 200 km/h. Połączenie wiatru, zachodzącego słońca oraz chmur prawie zawsze zapewnia budzące podziw i zdziwienie widoki. Tak było i tym razem.
Penetrując dolinę prowadzącą do Lago Sucia – małego górskiego jeziora, moją uwagę zwróciły okoliczne szczyty. A raczej to, co wokół nich robił wiatr z chmurami. Na szczytach pojawiały się bowiem cienie gór. Do dzisiaj nie poznałem przyczyn tego zjawiska. Być może w ten sposób rozmawiają ze sobą duchy gór?

Zdjęcie zostało wykonane aparatem Minolta 7 na slajdzie Fuji Velvia 50. Fot. Łukasz Kuczkowski

Pingwinarium
Nazwa ta pewnie kojarzy się wam z miejscem w zoo, gdzie ptaki siedzą w oszklonym pomieszczeniu i czekają z nadzieją na pojawienie się pana z plastikową miską wypełnioną rybami z lodem... Nic z tych rzeczy – jedno z prawdziwych pingwinariów znajduje się na wybrzeżu Atlantyku na granicy Argentyny i Chile. Ptaki żyją tam na rozległym terytorium porośniętym niskimi krzakami, pod którymi wykopują nory. Nie myślcie jednak, że siedzą tam od rana do wieczora nudząc się niemiłosiernie.
Tuż po wschodzie słońca opuszczają swoje wygodne domki i maszerują w stronę oceanu na małe co nieco, czyli świeże rybki. Wygląda to zaskakująco, gdy pomiędzy krzaczkami w wydeptanych od lat korytarzach człapią gęsiego, kołysząc się z boku na bok, całe stada biało czarnych ptaków. Spektakl powtarza się o zachodzie słońca, gdy kończą się morskie szaleństwa oraz obżarstwo i czas wracać do domu.

Na zdjęciu przeciągający i suszący w słońcu swe pióra pingwin magellański. Zdjęcie zostało wykonane aparatem Canon EOS 5D Mark II z obiektywem EF 100–400/4.5–5.6 L. Fot. Adam Ławnik