Historia współczesnych obiektywów Canona rozpoczęła się w 1987, kiedy to japoński producent zdecydował się na krok, który zaszokował wszystkich – zarówno konkurentów jak i klientów. Otóż Canon, po nieudanych eksperymentach z wprowadzeniem autofokusa do obiektywów z bagnetem FD (powstały tylko trzy takie szkła przeznaczone do współpracy z korpusem T80) wprowadził na rynek system EOS z zupełnie nowym mocowaniem bagnetowym obiektywu. Było to posunięcie nader ryzykowne. Z jednej strony, umożliwiało to wprowadzenie szeregu nowatorskich rozwiązań technicznych, jak silnik napędu AF wbudowany w obiektyw czy elektronicznie sterowana przysłona. Z drugiej zaś strony, Canon zrywał w ten sposób całkowicie zgodność z własnym systemem optyki z bagnetem FD. To ostatnie ściągnęło na głowy inżynierów Canona gromy ze strony dotychczasowych użytkowników lustrzanek Canona – by skorzystać z nowych korpusów EOS musieli oni wymienić posiadane obiektywy na nowe, z bagnetem EF.
Canonowi udało się jednak przetrwać tę burzę, a założenia projektowe nowego bagnetu okazały się strzałem w dziesiątkę. Elektroniczne sterowanie wszystkimi funkcjami obiektywu świetnie sprawdza się w nowoczesnych, zautomatyzowanych korpusach, a duża średnica bagnetu ułatwia konstruowanie obiektywów.

Porządek w oznaczeniach
Canon wyróżnia się wśród producentów nie tylko tym, że wraz z autofokusem zaproponował nowy bagnet. Japoński producent stosuje wyjątkowo konsekwentne i oszczędne nazewnictwo swoich obiektywów. W przeciwieństwie do innych wytwórców, nie umieszcza w ich nazwach całej litanii skrótów, oznaczających zastosowane rozwiązania i technologie, dzięki czemu owe nazwy są krótkie i łatwe do zapamiętania.
Pierwszym członem nazwy jest oznaczenie bagnetu – w wypadku współczesnych szkieł może być to EF, EF-S lub zastrzeżone dla obiektywów specjalistycznych TS-E oraz MP-E. Następnie podane są ogniskowa obiektywu (lub jej zakres w wypadku zoomów) oraz maksymalny otwór względny. Po tych parametrach mogą jeszcze pojawić się oznaczenia L (obiektywy profesjonalne), USM (szybki napęd autofokusa), Macro (obiektywy do makrofotografii) oraz IS (stabilizator obrazu) – i to wszystko. Niekiedy w nazwie obiektywu może również pojawić się rzymska cyfra – oznacza ona, że jest to kolejna (niektóre szkła doczekały się już piątej), różniąca się konstrukcyjnie wersja tego samego obiektywu.
Pozostałe oznaczenia zastosowanych technologii i rozwiązań konstrukcyjnych czy funkcjonalnych znaleźć można tylko w dokumentacji obiektywu lub katalogach, jednak nie są one oznaczane na obudowie. Poniżej przedstawiamy ich znaczenie:

AF-Stop Jest to funkcja właściwa długim teleobiektywom klasy L, pozwalająca na szybkie, tymczasowe odłączenie napędu autofokusa. Dokonuje się tego wciskając jeden z czterech przycisków rozmieszczonych na przedniej części obiektywu.
AFD (Arc Form Drive) Tak określany jest najstarszy sposób napędu AF obiektywów Canona, czyli zwykły silnik elektryczny.
DO (Diffractive Optic) W ten sposób oznaczane są obiektywy, w których zamiast klasycznych elementów optycznych zastosowano soczewki Fresnela. Pozwala to nie tylko zmniejszyć gabaryty i wagę takich szkieł, ale i uprościć ich konstrukcję. Zastosowanie soczewek Fresnela pozwala odwrócić kolejność barw w aberracji chromatycznej, i w połączeniu z klasycznymi elementami ze szkła optycznego, wyeliminować ją w dużym stopniu.

Canon EF 70-300mm F/4.5-5.6 DO IS USM to pierwszy obiektyw wyposazony w soczewki Fresnela, co pozwoliło zmniejszyć jego gabaryty i wagę.

EF (Electro Focus) Mocowanie obiektywów Canona wprowadzone wraz z korpusami systemu EOS. W roku 1987 Canon zdecydował się na całkowitą rewolucję – zrezygnował z dotychczasowego bagnetu FD i zgodnych z nim korpusów i obiektywów, i w zamian zaproponował zupełnie nową linię produktów z nowym bagnetem EF. Chociaż posunięcie to wywołało duże oburzenie użytkowników, pozwoliło zaprojektować całkowicie nowy, przemyślany system AF oraz zgodnych z nim akcesoriów bez oglądania się na uwarunkowania historyczne.
EF-S Wprowadzona wraz z amatorskimi lustrzankami cyfrowymi odmiana obiektywów Canona z bagnetem EF. W budowie samego bagnetu nic się nie zmieniło, jednak obiektywy EF-S mają tylną soczewkę głębiej wchodząca do wnętrza aparatu, co powoduje, że w korpusach z pełnowymiarowym lustrem może dojść do kolizji tych dwóch elementów. Ponadto obiektywy EF-S mają mniejsze pole rzutowania obrazu, przystosowane do rozmiarów przetworników klasy APS-C. Z tego powodu obiektywy EF-S nie nadają się do wykorzystania w korpusach pełnoklatkowych.
FD Oznaczenie mocowania obiektywowego stosowanego w szkłach Canona przeznaczonych dla korpusów manualnych i wczesnych modeli AF. Są one mechanicznie niezgodne z dzisiejszymi obiektywami standardów EF i EF-S, jednak można je podłączyć (jako obiektywy manualne) do korpusów klasy EOS przez odpowiednią przejściówkę.