Zrobienie zdjęcia to najciekawszy etap fotograficznej zabawy. Nie bez przyczyny piszę o zabawie. Jestem pewien, że zajmuję się tak długo fotografią wyłącznie dlatego, że jest nieustannym pasem radości wynikającej z kontaktu z malowniczymi miejscami i fascynującymi ludźmi. Gdybym się nudził z pewnością już dawno zarzuciłbym fotografowanie i zajął się bardziej dochodowym zajęciem np. polityką. Jednak są mniej jasne strony tej zabawy, którym także trzeba poświęcić trochę czasu. Są to m.in. obróbka cyfrowych zdjęć oraz ich archiwizacja.
Przyznaję, że ta część pracy nie pociąga mnie tak mocno jak samo fotografowanie, ale jest ona niezbędna. Dlatego robię wszystko, aby zdjęcie już w momencie naciśnięcia spustu było na tyle dobre, by w przyszłości nie wymagało poświęcania mu nadmiernej ilości czasu. Warto bowiem zapamiętać, że im bardziej się postaramy w momencie naciśnięcia spustu, tym więcej oszczędzamy czasu, który spędzimy nad zdjęciem w czasie jego komputerowej obróbki.
Jeżeli zdjęcie zostało wykonane w formacie jpg z poprawną ekspozycją, balansem bieli i dobrze skadrowane wówczas jego obróbka może ograniczać się do kilku podstawowych operacji: kadrowania i prostowania (o ile uważamy, że jest konieczne), usunięciu drobnych niedociągnięć np. brudów z matrycy, korekcji kolorów i kontrastu (najlepiej za pomocą krzywych), a na końcu (zawsze na końcu) wyostrzenia zdjęcia. Jeśli nauczymy się tych operacji to zajmą nam one łącznie od 2 do 4 minut przy każdym z wybranych zdjęć. Z reguły wystarczą bardzo drobne korekty, aby zdjęcie stało się ciekawsze poprzez m.in. przywrócenie mu kolorów i kontrastu.

Zacznij od archiwizacji
Po powrocie z wakacyjnych podróży trzeba zacząć od archiwizacji zdjęć. Zdjęcia cyfrowe lubią znikać, zatem od lat zatem stosuję tę samą metodę archiwizacji. Zgrywam wszystkie zdjęcia z kart pamięci na dysk komputera oraz kopię na dysk data banku. Następnie nagrywam po dwie kopie płyt DVD nazywając zdjęcia miejscem wykonania np. chorwacja, datą wykonania i numerem kolejnym zdjęcia (opcje możliwe do ustawienia w większości programów służących do zgrywania zdjęć z kart). Jedna z nich zapakowana w zamkniętą kartonową kopertę opisaną nazwą sesji i datą jej wykonania wędruje na półeczkę. Tam stoi pionowo wciśnięta w szereg innych jako ostatnia kopia bezpieczeństwa. Drugą kopię używam do dalszych prac nad zdjęciami.

Po powrocie z wakacyjnych podróży trzeba zacząć od archiwizacji zdjęć. Pamiętaj, że zdjęcia cyfrowe lubią same znikać.

Proszę pamiętać o zgrywaniu zdjęć poprzez ich kopiowanie z karty pamięci, lecz nie usuwanie ich w czasie operacji kopiowania (tzw. opcja przenieś). Dopiero po upewnieniu się, że kopiowanie i nagrywanie płyt DVD zakończyły się pełnym sukcesem i zdjęcia tam nagrane otwierają się bez kłopotów można karty pamięci sformatować w używanym przez nas aparacie. Także przed rozpoczęciem kolejnej sesji należy sformatować kartę pamięci poprzez odpowiednią funkcję w aparacie. Dzięki czemu karta zostanie oczyszczona ze zbędnych plików i dostosowana do formatu zapisu zdjęć w naszym aparacie. Pamiętać jedynie należy o tym, by nie formatować kart, na których są zapisane nie skopiowane jeszcze zdjęcia. Operacja formatowania uniemożliwi ich odtworzenie.

Selekcja najlepszych zdjęć
Kolejnym krokiem jest selekcja najlepszych zdjęć. Nie wszystkie ujęcia są interesujące. Trzeba wybrać najciekawsze i skoncentrować się nad ich przygotowaniem do pokazania naszym znajomym lub innym internautom np. na fotograficznych portalach. Zatem tworzymy katalog np. /chorwacja_wybrane i tam umieszczamy zdjęcia oddające najlepiej charakter i atmosferę wyprawy. Najlepiej jest wybrać około 100 do 120 różnorodnych zdjęć. Jest to trudny etap, ponieważ trzeba podejmować krytyczne decyzje wobec własnej twórczości.

Ważnym etapem jest selekcja najlepszych zdjęć. Pomóc może np. system gwiazdek przyznawany poszczególnym kadrom.

Jednak selekcja się opłaca. Po pierwsze nie musimy potem obrabiać komputerowo kilkuset zdjęć. Po drugie ręczę, że nasza rodzina i znajomi lepiej zniosą pokaz owych 100 fotografii w formie 4-5 minutowego multimedialnego pokazu wykonanego np. w programie Picassa niż demonstrację 867 zdjęć zapakowanych w 20 albumów. Aha – proszę pamiętaj, że selekcji najlepiej dokonywać kilka lub nawet kilkanaście dni po wyprawie, kiedy „chłodnym okiem” można dokonać oceny rzeczywistej wartości zdjęcia. W trakcie wyprawy lub tuż po niej pozostaje się pod wpływem emocji (wrażeń), które znacznie utrudniają rzetelną ocenę wykonanych fotografii.

Czas na cyfrową ciemnię
Po wybraniu owej setki przystępuje się do korekcji zdjęć o ile naszym zdaniem jej wymagają. Ze smutkiem przyznaję, że prawie zawsze jest jakiś drobiazg do poprawienia. Im lepiej przygląda się zdjęciom, tym więcej zauważa się wad wartych skorygowania. Jednak nim rozpocznie się pracę z cyfrowym plikiem konieczne jest poznanie bardzo istotnego zagadnienia, jakim jest kalibracja. Kalibracja w fotografii cyfrowej oznacza synchronizację kolorystyczną wszystkich urządzeń biorących udział w wykonywaniu zdjęcia (aparat fotograficzny), jego cyfrowej obróbce (monitor komputera) oraz wykonaniu wydruku lub odbitki (drukarka, lab). Czyli pisząc bardzo prosto takie ustawienie sprzętu, aby wszędzie to samo zdjęcie wyglądało tak samo. Trudne to zadanie. Jednak brak kalibracji jest powodem rozlicznych nieporozumień i frustracji początkujących fotoamatorów: dlaczego na wyświetlaczu aparatu to samo zdjęcie wygląda inaczej niż na monitorze komputera, a jeszcze inaczej na odbitce? Jeżeli zatem poważnie myśli się o obróbce swoich zdjęć warto zacząć od kalibracji jeżeli już nie komplementarnej to co najmniej monitora. Wówczas nasza praca nie pójdzie na marne, a zdjęcie opublikowane w Internecie będzie miało szansę wyglądać podobnie na wszystkich monitorach świata (rzecz jasna o ile także są skalibrowane).

Jedynym sposobem na skuteczne skalibrowanie monitora dla fotografa jest wykorzystanie odpowiedniego urządzenia… kalibratora.