Należy jednak pamiętać, że zbyt dokładne trzymanie się tej reguły może spowodować, że nasze kadry będą wydawały się nieco sztuczne. Trójpodział jest bowiem formą organizacji kadru opartą o elementy o identycznych rozmiarach. W niektórych przypadkach taki idealnie równy podział może nie wyglądać zbyt dobrze. Doskonale nadaje się on natomiast (co ciekawe, również za sprawą swojej regularności) do komponowania kadrów kwadratowych lub prawie kwadratowych.

Zdjęcie o kwadratowych proporcjach kadru skomponowane z wykorzystaniem reguły trójpodziału. W kadrze można zauważyć porządek, harmonię i dynamikę.

Opanowanie kadrowania z wykorzystaniem reguły trójpodziału powinno być punktem wyjścia każdego fotoamatora do bardziej zaawansowanej "edukacji fotograficznej". Świadome stosowanie tej prostej reguły to najlepsza metoda, aby zacząć panować nad kompozycją obrazu.

Kompozycje ukośne – więcej dynamiki
Zdjęcia zbudowane na bazie złotego podziału i trójpodziału są harmonijne i eleganckie, czasem jednak chcielibyśmy uczynić je nieco bardziej dynamicznymi. Jest na to prosta metoda, którą zna każdy, kto choć krótko poznawał teorię sztuk plastycznych – umieszczenie w kadrze linii ukośnych.
W praktyce fotograficznej wykorzystywane są najczęściej dwa typy ukośnego podziału kadru. Pierwszym jest układ oparty na trójkątach (ang. Triangle), często – i niestety błędnie – nazywanych złotymi. Polega on na wyznaczeniu przekątnej kadru, a następnie poprowadzeniu dwóch prostopadłych do niej linii wychodzących z przeciwległych wierzchołków tegoż. Otrzymamy w ten sposób zdjęcie podzielone na cztery trójkątne obszary pozostające ze sobą we wzajemnej harmonii. Jeżeli na zdjęciu obszary te będą się nawzajem uzupełniały, otrzymamy mocno zdynamizowaną, lecz jednocześnie elegancką kompozycję.

Kadr oparty na silnej linii ukośnej pokrywającej się z przekątną obrazu. W układzie kompozycji trójkątnej leżące naprzeciwko siebie obszary dopełniają się wzajemnie.

Linie wyznaczone przez regułę podziału ukośnego opartego na trójkątach doskonale nadają się też do komponowania intrygujących zdjęć portretowych. W przypadku fotografii studyjnej możemy (i powinniśmy) wykorzystać okazję do ustawienia fotografowanej osoby tak, aby jej sylwetka układała się zgodnie z mocnymi liniami tego rodzaju kadry. Efekty mogą być wręcz zaskakująco dobre.

Przykład portretu skomponowanego w oparciu regułę podziału ukośnego. Uzyskana w ten sposób sylwetka modelki jest bardziej interesująca od tradycyjnego, ''sztywnego'' ustawienia fotografowanej osoby .

Drugim, bardzo interesującym rodzajem podziału ukośnego, jest podział oparty na kwadratach (ang. Diagonal). Uzyskujemy go wyprowadzając z narożników kadru cztery linie ustawione do jego krawędzi pod kątem 45 stopni. Efektem – w zależności od proporcji fotografii – jest siatka składająca się z dwóch (w przypadku kadru kwadratowego) lub czterech mocnych linii, oraz jednego (kadr kwadratowy), dwóch (panorama) lub czterech mocnych punktów.

Kompozycja diagonalna to znakomity sposób zaakcentowania przeciwieństw, antagonizmów, opozycji. Obiekty umieszczone w mocnych punktach takiego kadru w naturalny sposób dążą do starcia, jednocześnie będąc swoim wzajemnym uzupełnieniem.

Podział oparty na kwadratach znakomicie nadaje się do uwieczniania abstrakcyjnych, geometrycznych wzorów, ale nie tylko. Szczegółowa analiza wielu zdjęć, obrazów i dzieł graficznych, które – choć nie zostały skomponowane z wykorzystaniem reguły trójpodziału czy też złotego podziału – urzekają nas swoją harmonijnością wykazuje, że ich twórca stosował regułę odwróconych kwadratów. W praktyce okazuje się, że ten mało znany typ kompozycji występuje częściej, niż moglibyśmy się spodziewać.