Wystawa Orixás, na którą składa się trzydzieści fotografii autorstwa Pierre’a „Fátúmbíego” Vergera, ukazuje różnorodne aspekty kultury obrzędowej joruba w Afryce Zachodniej, a także w Brazylii, jednym z wielu krajów Nowego Świata, gdzie kultura ta jest nadal obecna.

Inicjowany orixa Xango, tańczący podczas obrzędu publicznego, Ifanhin, Benin, 1950, fot. Pierre Verger

Pojęcia orixás i baba egun, oznaczające duchowe istoty, które uzyskały status bóstw, odnoszą się zarówno do rodowodu, jak i doświadczenia potomków tych mitycznych istot. Fotografie, powstałe w latach 1950–1960 podczas długich pobytów Vergera w społecznościach wyznawców religii joruba, dokumentują żywe doświadczenie religijne.

Taniec elegunów orixa Xango, Ifanhin, Benin, 1952, fot. Pierre Verger

Obrzędom prawie zawsze towarzyszą muzyka perkusyjna i taniec. Splot wielu sfer sensorycznych (słuchowej, ruchowej, dotykowej itd.) sprawia, że trudno podzielić je na kategorie i nazwać poszczególne konstytutywne części doświadczenia religijnego, które przenika życie codzienne wyznawców. Na przykład fenomen transu nadal stanowi wyzwanie dla zachodniego racjonalizmu, otwierając drogę do innych form cielesnego postrzegania doświadczenia religijnego, mającego cechy doświadczenia mistycznego, oraz wnosząc nowe wątki do dyskusji na temat roli religii i przodków. Chociaż kontekst religijny w krajach, o których tu mowa, bardzo się zmienił, praktyki religijne orixás i baba egun nadal odgrywają tam istotną rolę, stanowiąc łącznik pomiędzy światem przodków a współczesnością oraz niosąc ważne przesłanie dla dzisiejszego świata.