Każdy obiektyw ma na obudowie podane podstawowe parametry, które opisują jego przydatność do różnych zastosowań. Najważniejszym z nich jest ogniskowa , która (w powiązaniu z wielkością matrycy lub filmu) determinuje uzyskany kąt widzenia. Jest ona wyrażona w milimetrach, i im mniejsza jest owa wartość, tym szerszy kąt widzenia oferuje nam dany obiektyw.
Drugim istotnym parametrem jest otwór względny , określający jak dużo światła dociera do filmu lub matrycy przy całkowicie otwartej przysłonie. Zwykle ma on postać ułamka o zapisie 1/2.8 lub f/2.8. Im mniejsza jest część mianownikowa, tym więcej światła przepuszcza obiektyw (potocznie mówi się, iż jest on "jaśniejszy").
Niestety, producenci obiektywów nie trzymają się jednej konwencji zapisu tych parametrów. Ten sam obiektyw o ogniskowej 50 mm i otworze względnym f/2.8 o różnych producentów oznaczony będzie w następujący sposób:
Canon – 50mm F/2.8
Sigma – 50mm F2.8
Carl Zeiss – 2.8/50
Olympus – 50mm 1:2.8
Aby zamącić bardziej, oznaczenia grawerowane na obudowie obiektywu często różnią się od tych znajdujących się w nazwie katalogowej danego modelu. Często spotykany jest skrótowy (ale poprawny) zapis ogniskowej i otworu względnego w postaci 50/2.8.
Jeśli zapis ogniskowej ma postać pewnego zakresu, np. 17-55 mm oznacza to, iż mamy do czynienia z obiektywem zmiennogniskowym, w którym kąt widzenia można regulować w zakresie odpowiednim do przedziału ogniskowych. W takim wypadku otwór względny obiektywu może pozostawać niezmienny, lub zmieniać się w zależności od ogniskowej – wówczas również jego zapis przyjmuje postać zakresu. W pierwszym wypadku pełny zapis parametrów obiektywu wyglądać będzie tak: 17-55 mm F/2.8, w drugim natomiast przyjmie następującą postać: 17-55 mm F/2.8-4. Również w tym wypadku może on przyjąć postać skrótową, a zatem 17-55/2.8-4.

Oznaczenia obiektywu Zeissa o stałym otworze względnym f/2.8 i zakresie ogniskowych 24-70 mm.

Znaczki na obudowie
Oprócz ogniskowej i otworu względnego na obiektywie naniesiony jest zwykle szereg oznaczeń i skrótów, oznaczających najrozmaitsze rozwiązania konstrukcyjne, często specyficzne dla danego producenta, a niekiedy nawet dla pojedynczego modelu obiektywu. Poniżej podajemy objaśnienia najczęściej spotykanych, zaś pełne rozwiniecie firmowej nomenklatury zamieściliśmy w osobnych artykułach dotyczących obiektywów Nikona, Canona, Sigmy, Pentaxa, Sony (Minolty), Tamrona i Tokiny. Część wymienionych terminów omówimy jeszcze dokładniej w dalszej części artykułu.

• AL, ASL, ASP, ASPH, Aspherical: w obiektywie zastosowano soczewki asferyczne, co ułatwia korekcję aberracji sferycznej oraz zachowanie poprawnej geometrii obrazu.
• AD, LD, DL, UD, ED: w obiektywie zastosowano soczewki ze szkła niskodyspersyjnego, co ma na celu zniwelowanie aberracji chromatycznej.
• APO, Apochromatic: obiektyw ma konstrukcję apochromatyczną, co również pozwala zminimalizować aberrację chromatyczną.
• CRC (Close Range Correction), Float: układ ogniskowania składający się z dwóch części, służących do ostrzenia na dużych i krótkich dystansach.
• DG, Di: oznaczenia obiektywów przystosowanych do pracy w lustrzankach z matrycą APS-C, zachowana możliwości wykorzystania w aparatach pełnoklatkowych.
• DC, DX, EF-S, Di II: obiektywy o ograniczonym polu obrazu, przeznaczone wyłącznie do stosowania w lustrzankach z matrycą formatu APS-C.
• IF (Internal Focusing): ustawienie ostrości realizowane jest przez przesuwanie grupy soczewek wewnątrz obiektywu. Dzięki temu jego przednia część się nie obraca podczas ogniskowania. Taka konstrukcja pozwala uzyskać dużą szczelność obiektywu.
• IRF, RF (Rear Focusing): ogniskowanie odbywa się poprzez przesuwanie tylnej grupy soczewek. Ponieważ jest ona stosunkowo niewielka i lekka, ostrość ustawiana jest szybciej. Przednia część obiektywu nie porusza się, podobnie jak przy wewnętrznym ogniskowaniu.
• Macro: najczęściej nadużywane przez producentów oznaczenie. Symbol ten mówi, że obiektywem można wykonywać zdjęcia o skali odwzorowania 1:1, ostatecznie 1:2. Tymczasem powszechne jest oznaczanie symbolem Macro obiektywów o skali odwzorowania nawet 1:4.
• USM, HSM, SSM, SWM, SDM, AF-S: do napędu układu ogniskowania wykorzystano silnik ultradźwiękowy. Jest to technologia bardzo cicha i szybka.
• IS, OS, VC, VR: stabilizacja obrazu. Pozwala na znaczne, zwykle 3-5 krotne wydłużenie czasu ekspozycji. Więcej na temat jej działania i konkurencyjnych rozwiązań pisaliśmy w artykule
  Wiem, co kupuję: stabilizacja obrazu.

Oczywiście, nie sposób wszystkich tych oznaczeń uczyć się na pamięć. Jednak nawet posługując się powyższym skrótowym zestawienie możemy zorientować się, iż najnowszy obiektyw
Tamron AF18-270mm F/3.5-6.3 Di II VC LD Aspherical (IF) MACRO
oferuje zakres ogniskowych od 18 do 270 mm przy otworze względnym zmieniającym się od f/3.5 do f/6.3. Przeznaczony jest do współpracy z niepełnoklatkowymi lustrzankami cyfrowymi i wyposażony jest w system stabilizacji obrazu. Ma wewnętrzne ogniskowanie i umożliwia wykonywanie zdjęć z niewielkich odległości, a w jego konstrukcji zastosowano elementy asferyczne i ze szkła niskodyspersyjnego. Proste, prawda?